De tijd dat ik super gemotiveerd vol tassen met dromen en ambities onder mijn armen aan mijn studie begon is allang voorbij. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder, ben ik een papiertje rijker, maar die zware tassen sjouw ik nog steeds met me mee. Zo af en toe denk ik na een carrière switch dat ik deze tassen eindelijk kan gaan uitpakken, maar niets is minder waar. Inplaats daarvan haal ik soms wat van die dromen en ambities uit de tassen (om de weg naar de “top” wat makkelijker te maken) om die vervolgens weer te vervangen voor nieuwe ideeën over mogelijke dreamjobs. Hoi, mijn naam is Merel en ik behoor tot de ik-weet-niet-wat-ik-wil-generatie.
Ik ben inmiddels bijna het beste meisje van de ik-weet-niet-wat-ik-wil klas, want met mijn eeuwige getwijfel versla ik onmiddellijk al mijn lotgenoten. Het kan toch geen toeval zijn dat al mijn mede midden-twintig / begin-dertig vrienden en ik vaak de zee in het zelfde schuitje bevaren? “Hoe heb jij het eigelijk op je werk?” – “Ja je weet wel, heb het wel naar mijn zin hoor, maar dit wil ik na-tuur-lijk niet voor altijd”. Waarop we vervolgens in een kringetje begripvol naar elkaar knikken, ja ja herkenbaar. Volgens mijn vader is dit overigens wel een luxe probleem. Vroeger ging je gewoon werken, er-moest-gewoon-eten-op-tafel-komen-Merel, daar kan ik de beste man natuurlijk ook geen ongelijk in geven. Toch merk ik aan alle kanten dat de mensen om mij heen (inclusief ikzelf) steeds meer bezig zijn met het vinden van een baan die aansluit bij hun passies (met een beetje geluk weten we die ook daadwerkelijk te benoemen) en zijn we des te meer opzoek naar zingeving.
Persoonlijk ben ik inmiddels al 15 keer van mijn (DIT IS HET ECHT!) droombaan plan afgestapt. Vragen ze daar ZOVEEL werkervaring voor?! Nevermind, on to the next. Mevr. doorzettingsvermogen hier hoor. Nee, maar zonder grappen. Het wordt ‘ons’ over het algemeen niet heel makkelijk gemaakt en elk jaar komt er een nieuwe lading gemotiveerde en net afgestudeerde beginners de markt op die jouw droombaan ook best zien zitten.
Of ik het slecht vind dat ik tot deze generatie gehoord? Nee. Het geeft ons juist meer de drive om onze dromen achterna te gaan of om in ieder geval te gaan ontdekken wat deze dromen zijn. De keerzijde van het behoren tot deze generatie is dat het soms toch wel verdomd vervelend kan zijn als je erachter komt dat je het gewoon echt eventjes niet weet. Een heuse inspiratie zoektocht begint. Social media laat ik vooral voor wat het is, ik weet wel beter, elke IT girl heeft het daar toch pi-pa-perfect voor elkaar met hoezo-zij-wel-en-ik-niet-gedachtes tot gevolg. Gelukkig kan ik inmiddels (met enige opluchting) zeggen dat ik aardig mijn richting en de plattegrond voor het pad dat ik moet bewandelen heb gevonden. Nu rest mij het volgende; die dromen dus daadwerkelijk uit laten komen. Dromen werkelijkheid laten worden. Met hard werken en een grote portie aan Pinterest-girl-boss-quotes zie ik het weer helemaal zitten hoor. “Hoi, mijn naam is Merel, kan ik mij ergens inschrijven voor de ik-weet-het-nu-wel-maar-hoe-kom-ik-daar generatie?”.
In welk schuitje dobberen jullie momenteel?
Volgen jullie Healthy Wanderlust al op Facebook?
Gebruik #healthywanderlust als je één van mijn gerechten maakt, super leuk om te zien!
- 5 tips om een goede nachtrust en slaapkwaliteit te verbeteren en behouden voor meer energie. - 28/04/2023
- Self Love Talk podcast #114: Hoe het activeren van mijn creatiekracht (en hoe jij dit doet) ervoor heeft gezorgd dat ik nu het leven van mijn dromen leef. - 03/11/2022
- Self Love Talk podcast #113: In kiezen voor jezelf zit soms ook verdriet, teleurstelling of schuldgevoel. - 02/11/2022
Haha ja, herkenbaar! Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik maar een bepaalde mate van voldoening uit m’n werk zal halen. Wat ik nog meer wil (de wereld beter maken, het klimaatprobleem oplossen, world peace en andere kleinigheidjes) haal ik uit m’n blog, m’n sociale leven en m’n omgeving. Voor nu is deze balans goed, maar of dat nu voor altijd blijft.., Haha!