En waarom ik mijn emoties met bijna niemand deelde. Vandaag wil ik iets persoonlijks met jullie delen. Misschien wel het meest persoonlijke tot nu toe? Een paar dagen geleden deelde ik mijn zelfliefde verhaal met jullie en daar heeft dit persoonlijke artikel ook iets mee te maken. Een aantal jaar geleden liep ik bijna tegen een burn-out aan. Die ene paniekaanval opende mijn ogen. Ik deel dit niet, omdat de burn-out een “hot” topic is. Was dit maar niet zo. Ik deel dit, omdat ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid, delen en zelfliefde. Dit heeft mijn leven veranderd. Lees je mee?
VERSCHIJNSELEN VAN EEN BURN-OUT
Laatst las ik het opnieuw in de krant. Anno 2018 krijgen steeds meer (jonge) mensen met een burn-out te maken. “Een burn-out is helaas hip”. In mijn omgeving ken ik ook een aantal super inspirerende vrouwen die maanden lang te maken hebben gehad met de nare gevolgen van de burn-out. Wat ik vaak niet met andere deel is dat ik een aantal jaar geleden ook tegen een burn-out aanliep. Op vrij jonge leeftijd. Waarom ik dit eigelijk niet deel? Omdat dit deel van mijn leven nog heel erg hoort bij de “vooral niet in de spiegel kijken en doorgaan” mentaliteit die ik toen had.
NIET IN DE SPIEGEL KIJKEN EN DOORGAAN MENTALITEIT
Als je mij al wat langer volgt denk je nu misschien: hé, dat past toch echt helemaal niet bij jou? Op zo’n manier in het leven staan? Ik hoop in ieder geval stiekem dat je dat denkt. Zo sta ik gelukkig ook totaal niet meer in het leven. Het is eerder compleet andersom. (Lees hier waarom zelfliefde mijn leven compleet heeft veranderd). Echter was ik een aantal jaar geleden nog anders als persoon, kende ik mezelf nog niet goed genoeg (ook mijn grenzen niet) en was emoties tonen (verdriet) voor mijzelf ook een teken van zwakte. Daarnaast was toegeven aan deze emoties voor mij zo confronterend dat ik het liever niet deed. Survival modus 10.0.
TOT DE ENE PANIEKAANVAL
Tot het moment waarop het heel erg duidelijk voor mij was dat ik te ver ging. Ik kan mezelf nu het beste vergelijken met een trein die nooit tot stilstand kwam. Tot die ene paniekaanval. Ergens vind ik het lastig en ontzettend kwetsbaar om te delen, maar ik denk dat veel mensen dit wellicht herkennen. Dus, ik doe het gewoon. Ik weet het nog zo goed. Ik zat na werk (ik werkte toen nog met kinderen) in de metro en moest letterlijk vechten tegen de tranen. Er was op werk iets gebeurt wat op dat moment de druppel was. De druppel in een volle emmer. Ik negeerde al lange tijd een aantal duidelijke signalen van mijn lichaam dat er iets niet goed zat. Mijn lichaam was compleet gespannen, want de paniek in mijn hoofd was groot. Zo groot dat ik er zelf niks meer van snapte. Het leek echt een beetje alsof ik gek werd. Thuis zat ik in mijn bed (ik woonde toen weer tijdelijk bij mijn ouders) en barste ik ineens in tranen uit. Niet even een traan, dit was anders. Deze paniekaanval ging niet vanzelf voorbij en het duurde een tijd voor ik weer rustig was.
HET WAREN NIET MIJN WOORDEN: ” NU MOET ER ECHT IETS ANDERS “
Ik weet niet eens of mijn moeder dit zich nog kan herinneren, maar op dat moment terwijl ze bij mij op bed zat zei ze tegen mij: nu moet het echt anders Merel! Dit gaat te ver, straks raak je nog overspannen. Je neemt morgen ontslag! Niet veel later deed ik dit ook. Ik had een nieuwe baan als invalkracht gevonden (wederom in de kinderzorg) en dit gaf mij de ruimte om meer tijd aan mezelf te besteden. Ik weet zeker dat ik op dat moment aan een burn-out ontsnapt ben, want met de bekende verschijnselen van een burn-out liep ik voor die ene paniekaanval al een tijdje rond.
Waarom ik dit deel? Misschien wel, omdat ik hoop dat dit gelezen wordt door mensen die dit herkennen die ook tegen dit punt aanhikken. Die hoge eisen stellen. Niet te stoppen zijn. Bepaalde verschijnselen bij zichzelf herkennen. Bij wie er nu misschien een belletje gaat rinkelen en die ook nog optijd op de stop-knop kunnen drukken. Misschien wel om des te meer te laten zien waarom ik zoveel waarde hecht en geloof ik de kracht van zelfliefde. Misschien wel, omdat ik hoop dat ik iedereen (inclusief mezelf) een beetje meer kan inspireren om vandaag nog meer aandacht aan zichzelf (en zelfliefde) te besteden.
Disclaimer: ik deel deze ervaring niet omdat een burn-out “hot” topic is. Was dit het maar alles behalve dat. Ik geloof ik de kracht van kwetsbaar zijn en dit verbindt mij met jullie. Dit maakt online ondernemer / blogger zijn zo waardevol voor mij.
Dankjewel voor het lezen van dit -voor mij- persoonlijke artikel.
Liefs, x
